pagus

pāgus, i (old gen. PAGEIEI, which prob. is an error for PAGEI, Inscr. Orell. 3793), m. [root pak-, pag-, to make fast or firm, whence pango, pax, pagina; Gr. pêgnumi, pagos, etc.; prop., a place with fixed boundaries; hence], a district, canton, province (opp. to the city), the country (cf. vicus):

paganalia (feriae sunt eorum) qui sunt aliquoius pagi,

Varr. L. L. 6, § 24; cf. id. ib. § 26 Müll.: Lemonia tribus a pago Lemonio appellata est, Paul. ex Fest. p. 15:

pagos et compita circum,

Verg. G. 2, 382:

omissis pagis vicisque,

Tac. A. 1, 56:

MAGISTER PAGI,

a country magistrate, Inscr. Orell. 3793 sq.:

si me toto laudet vicinia pago,

Juv. 14, 154.—Of the districts, cantons, of the Gauls and Germans:

in Galliā... in omnibus pagis partibusque,

Caes. B. G. 6, 11; 1, 12; 4, 1; 22; 6, 23; 7, 64; Tac. G. 39:

cum Alamannorum pagos aliquos esse reputaret hostiles,

Amm. 18, 2, 1.—

II.

Transf.

A.

The country people:

festus in pratis vacat otioso Cum bove pagus,

Hor. C. 3, 18, 11:

pagus agat festum,

Ov. F. 1, 669.—

B.

Novem Pagi, a city in Belgic Gaul, now Dieuze, Amm. 16, 2, 9 (al. Decem Pagi).